Она стояла у истоков мироздания, Собой украсив жизнь библейского Адама. И нету более прекрасного создания, Чем чудо-женщина, сестра, подруга, мама.
Цяплом яе душэўнасці сагрэтыя Усе нашы самыя прыемныя падзеі. Жанчына – зорачка ў нябёсах над планетаю, Зорка кахання, шчырай веры і надзеі.
Она источник теплой нежности и света, Солнечный зайчик в каждом доме и квартире. Она же – муза для влюбленного поэта, Одна в лирической строке и целом мире.
С ней не страшны судьбы крутые повороты, Ведь женщина маршрут удачи знает, И потому наши падения и взлеты Она всегда по-женски мудро принимает.
Для дзетак – ласкавая мамачка-мамулька, Ружовых мрояў-сноў начная вартаўніца, А прыйдзе час – найдаражэйшая бабулька, Умельства, вопыту і мудрасці крыніца.
|
Прытым, каб доўга заставацца маладою, Не адставаць ад модных з’яў ў свеце, Яна занята скандынаўскаю хадою І час ад часу завісае ў інтэрнэце.
Мы любим женщину за милые сюрпризы, Вас называем нежно зайкой, птичкой, рыбкой, Всю жизнь разгадывая тайну Моны Лизы С ее божественной загадочной улыбкой.
Нам улыбнетесь вы – и нет ценней подарка, Для нас всегда это и праздник, и причина Жить долго в мире, над которым светит ярко Сузор’е Женщина, созвездие Жанчына.
Недасягальная і разам з тым зямная, Мелодыя прыгожай светлай песні. Жар-птушка, кветка-папараць лясная, Чароўны сон салодкі напрадвесні.
Вы замянілі ўсе каштоўнасці другія, І мы, каб гэта вам напомніць, нездарма Да вас звяртаючыся, кажам “дарагія”, Бо даражэй за вас нікога нам няма.
|